Rzecznik Finansowy złożył do Sądu Najwyższego dwie skargi nadzwyczajne. Dotyczą one spraw, w których zdaniem Rzecznika doszło do rażącego naruszenia interesów klientów podmiotów rynku finansowego

Pierwsza ze spraw dotyczy klienta, który zawarł z mBankiem S.A. umowę o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „Multiplan” waloryzowany kursem CHF, na mocy której bank miał udostępnić klientowi kwotę 740 tys. zł.

W związku z niewykonaniem zobowiązania przez pozwanego klienta, bank wypowiedział mu umowę kredytu, po czym pozwem z marca 2018 r. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem zaocznym zasądził od klienta na rzecz mBank S.A. kwotę blisko 1 mln zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie i zwrotu kosztów procesu. Pozwany nie zaskarżył skutecznie wydanego wyroku.

Zgodnie z umową zarówno wypłata kredytu, jak i jego spłata miała następować w złotych, a zabezpieczeniem kredytu była hipoteka ustanowiona w polskich złotych. Umowa została zawarta na wzorcu stosowanym przez bank i oprócz kwoty kredytu, okresu kredytowania oraz prowizji nie podlegała negocjacji.

Ani w umowie, ani w innych dokumentach nie zawarto postanowień odnoszących się do sposobu ustalania miernika wartości, na podstawie którego bank określał wysokość kursu kupna oraz sprzedaży waluty obcej.

W drugiej sprawie klientka zawarła umowę z Deutsche Bank PBC S.A., zgodnie z którą kwota kredytu była wypłacona w złotych. Do przeliczenia kwoty kredytu na złote Bank zastosował kurs kupna CHF opublikowany w „Tabeli kursów mieszkaniowych i konsolidacyjnych w walutach obcych Deutsche Bank PBC S.A.”, obowiązujący w banku w dniu wypłaty kwoty kredytu lub jego transzy.

Spłata kredytu miała następować poprzez obciążanie na rzecz banku rachunku bankowego kredytobiorcy kwotą w złotych stanowiącą równowartość bieżącej raty w CHF.

W lipcu 2016 r. Deutsche Bank Polska S.A. wniósł o zasądzenie na jego rzecz ponad 250 tys. CHF, tj. przeszło 1 mln zł. Wyrokiem zaocznym z września 2017 roku Sąd Okręgowy w Warszawie uwzględnił powództwo w całości i zasądził żądaną kwotę.

W obu przypadkach umowa kredytu została zawarta przez strony według standardowego wzorca umownego, stosowanego przez bank, bez jakiegokolwiek wpływu kredytobiorców na jej treść.

Klauzule waloryzacyjne zastosowane w treści umowy przez banki, uznane zostały przez sądy powszechne za klauzule niedozwolone.

Dotyczy to klauzul abuzywnych umożliwiających bankowi przeliczenie kwoty kredytu oraz poszczególnych rat z franków szwajcarskich na złote, według kursów ustalanych arbitralnie przez bank.

LS

Rzecznik Finansowy

foto: Pixabay