Prokurator Generalny skierował do Sądu Najwyższego skargę nadzwyczajną od nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Garwolinie z września 2020 r. w sprawie sporu o zapłatę niemal 37 tys. zł za materiały budowlane. Orzeczenie to niesłusznie zapadło w trybie upominawczym

Kwestionowany przez Prokuratora Generalnego nakaz zapłaty został wydany wskutek pozwu przedsiębiorcy, który wskazywał, że sprzedał klientowi materiały budowlane za ok. 37 tys. zł, a ten nie uiścił za nie zapłaty. Zamówione towary zostały wysłane pod dwa adresy w powiatach garwolińskim i kartuskim.

Na dołączonych do pozwu „wuzetkach” (dokumentach tzw. wydania zewnętrznego) miał – wg powoda – widnieć własnoręczny podpis zamawiającego, a także dwa ww. adresy, pod które miał być dostarczony towar.

Wydanym we wrześniu 2020 r. nakazem zapłaty Sąd Rejonowy w Garwolinie zobowiązał pozwanego do uiszczenia blisko 37 tys. zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, a także obciążył go kosztami procesowymi w kwocie ponad 4 tys. zł.

Pozwany nie wniósł sprzeciwu od nakazu zapłaty. Następnie skierował jednak skargę o wznowienie postępowania oraz apelację. Działania procesowe nie przyniosły pożądanego przez pozwanego skutku. Obecnie wobec niego prowadzone jest postępowanie egzekucyjne.

Wskutek wniosku o wywiedzenie skargi nadzwyczajnej mężczyzny, którego dotyczył nakaz zapłaty, w Prokuraturze Krajowej przeprowadzono analizę sprawy, która wykazała, że w pozwie znalazły się nieprawdziwe stwierdzenia, jakoby na „wuzetkach” widniały własnoręczne podpisy pozwanego.

A właśnie ta okoliczność miała być głównym dowodem istnienia stosunku prawnego między kontrahentami.

W związku z tym Prokurator Generalny zdecydował się skierować do Sądu Najwyższego skargę nadzwyczajną, w której zarzucił, że Sąd Rejonowy w Garwolinie dokonał błędnej oceny pozwu. Rozbieżności między roszczeniami a treścią pozwu powinny skutkować skierowaniem sprawy do rozpoznania na rozprawie.

W skardze Prokurator Generalny zwrócił uwagę, że na jednej z „wuzetek” nie znajdował się ani podpis kierowcy – co stawia pod znakiem zapytania samą okoliczność przewozu, ani pozwanego. Były tam co prawda dane osobowe pozwanego, ale również nieznany mu bliżej adres.

Na kolejnej „wuzetce” nie było nawet danych pozwanego, nie mówiąc już o jego podpisie. Nie istniały więc żadne podstawy do uznania, że pozwanego identyfikowały powołane w dokumentach numer telefonu, jak również adresy, które nie były jego adresami zamieszkania.

Sąd swoim działaniem polegającym na przyjęciu, że samo wytoczenie powództwa i zakwalifikowanie sprawy do rozpoznania w trybie upominawczym skutkuje automatyczną koniecznością wydania nakazu zapłaty naruszył konstytucyjną zasadę zaufania do państwa, a także wynikającą z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP zasadę sprawiedliwości proceduralnej, gwarantującą pozwanemu rzetelność postępowania sądowego.

Brak przeprowadzenia choćby pobieżnej oceny pozwu skutkował także naruszeniem art. 499 kpc. Już tylko powierzchowna ocena pozwoliłaby powziąć wątpliwości, co do faktów wskazywanych przez powoda.

Wątpliwości co do faktów są zgodnie z wymienionym przepisem przesłanką do niewydania nakazu zapłaty i skierowania sprawy na rozprawę.

Przepis art. 535 kc został naruszony poprzez błędne uznanie przez sąd w ramach uproszczonej procedury w trybie upominawczym, że w sprawie w ogóle doszło do zawarcia umowy sprzedaży.

Zbigniew Ziobro wniósł o uchylenie nakazu zapłaty i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie, a także o wstrzymanie postępowania egzekucyjnego do czasu zakończenia postępowania ze skargi nadzwyczajnej.

W skardze Prokurator Generalny nie przesądza, czy faktycznie doszło do transakcji. Wskazuje jedynie na błędy sądu dotyczące zastosowania uproszczonego procedowania w trybie nakazowym.

MS

Prokuratura Krajowa

foto: Pixabay