MISZMASZ TWOJA GAZETA

PORTAL DLA DŁUŻNIKÓW, WIERZYCIELI, KOMORNIKÓW, SĘDZIÓW I PRAWNIKÓW
Dziś jest:  wtorek 19 marca 2024r.

PRZEGLĄD PRASY

  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar

prison 553836 34022 listopada br. Sąd Apelacyjny w Katowicach utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach, który przyznał panu Norbertowi 110 tys. zł zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłusznie aresztowanie. Na prośbę HFPC pana Norberta w postępowaniu krajowym reprezentował na zasadach pro bono adw. Marek Stańko z Kancelarii Adwokatów Stańko i Partnerzy

 

 

Pan Norbert został zatrzymany, a następnie tymczasowo aresztowany w kwietniu 2003 roku. Łącznie przebywał w areszcie 3 lata i 11 miesięcy, czyli do 27 lutego 2007 roku.

W grudniu 2005 roku sąd I instancji skazał go na karę 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Od tego wyroku obrońca pana Norberta wniósł apelację. Prokuratura natomiast nie kwestionowała tego rozstrzygnięcia. W drugiej instancji sąd zadecydował o uchyleniu poprzedniego wyroku i we wrześniu 2006 roku przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Mimo to postanowił, aby tymczasowe aresztowanie było kontynuowane.

 

Sąd jeszcze dwukrotnie przedłużał tymczasowe aresztowanie. Od ostatniego postanowienia z 19 lutego 2007 roku obrońca pana Norberta wniósł zażalenie podnosząc, że sąd przedłużając tymczasowe aresztowanie naruszył zasadę zakazu reformationis in peius. Sąd odwoławczy 27 lutego 2007 roku przychylił się do argumentacji obrońcy i uchylił tymczasowe aresztowanie.

Zauważył jednocześnie, że przedłużenie aresztowania było równoznaczne z pozbawieniem wolności na dłuższy czas niż wynosiła dotychczas orzeczona kara, jak również kara, która może ostatecznie zostać wymierzona. W przypadku bowiem, gdy apelację składa wyłącznie obrońca na korzyść skazanego, a prokuratura odstępuje od złożenia odwołania, to wyrok sądu drugiej instancji nie może być surowszy od poprzedniego. Dlatego tymczasowe aresztowanie pana Norberta powinno zakończyć się najpóźniej 31 stycznia 2007 roku. W związku z powyższy pan Norbert zdecydował się wnieść skargę do ETPC.

 

Sprawa pana Norberta zakończyła się prawomocnie co do części zarzutów w grudniu 2014 roku, kiedy sąd skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności. W dalszym zakresie sprawa pana Norberta zakończyła się ostatecznie w styczniu 2018 roku, kiedy sąd II instancji utrzymał wyrok skazujący go na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności.

 

Wniosek o zadośćuczynienie z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania

Pan Norbert z wnioskiem o zadośćuczynienie z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania wystąpił w czerwcu 2015 roku. Przed sądem dochodził rekompensaty o łącznej wysokości 290 tys. zł. W swoim piśmie wskazywał, że poniósł krzywdy moralne związane z okresem tymczasowego aresztowania, który nie został zaliczony na poczet kary pozbawienia wolności, a także za krzywdy moralne związane z ewidentnie nielegalnym tymczasowym aresztowaniem przez 27 dni. Na wnioskowaną kwotę złożyło się również wynagrodzenie za poniesione cierpienia spowodowane długą rozłąką z rodziną i bezzasadnym utrudnieniem mu kontaktu z nią, a w szczególności uniemożliwienie panu Norbertowi udziału w pogrzebie byłej małżonki oraz uniemożliwienie mu sprawowania opieki i kontaktów z synem. We wniosku pan Norbert wskazał również, że poniósł uszczerbek na zdrowiu.

 

Wyrok sądu I instancji

23 sierpnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Katowicach wydał wyrok w sprawie pana Norberta, który domagał się 290 tys. zł zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłusznie aresztowanie. Wyrokiem sąd przyznał 110 tys. zł. W uzasadnieniu sąd wskazał, że na kwotę 110 tys. zł złożyło się niesłuszne pozbawienie wolności na okres 20 miesięcy, brak możliwości wzięcia udziału w pogrzebie byłej małżonki, jak również szkodliwa dla zdrowia głodówka podjęta przez niego w związku z bezprawnym pozbawieniem wolności na 27 dni. W pozostałym zakresie sąd zdecydował o oddaleniu wniosku pana Norberta. Sąd podkreślił, że przyznawanie zadośćuczynienia ma charakter uznaniowy.

Dla sądu niewątpliwe było to, że pan Norbert był tymczasowo aresztowany dłużej niż wyniosła w sumie wymierzona mu kara pozbawienia wolności. Wskazał też, że była to sprawa o bezprecedensowym charakterze, zwłaszcza ze względu na pomyłkę jaka została popełniona przy przedłużeniu tymczasowego aresztowania w sytuacji, w której była zasada zakazu reformationis in peius.

Sprawa przed Sądem Okręgowym w Katowicach była rozpoznawana w składzie trzyosobowym ze względu na zawiłość sprawy.

 

Wyrok sądu II instancji

Sąd Apelacyjny w Katowicach po rozpoznaniu apelacji prokuratury zdecydował o jej oddaleniu. W ustnych motywach rozstrzygnięcia wskazał, że nie ma wątpliwości, iż przy konstruowaniu zarzutów apelacji, prokurator w błędny sposób zrozumiał wyrok Sądu Najwyższego z 8 maja 2018 roku (sygn. akt II KK 452/17).

W wyroku tym Sąd Najwyższy wskazał, że tymczasowe aresztowanie będzie niewątpliwie niesłuszne wtedy, gdy – pomimo przypisania winy i sprawstwa – wobec oskarżonego nie została orzeczona bezwzględna kara pozbawienia wolności, ale np. kara łagodniejsza aniżeli kara pozbawienia wolności. Sąd apelacyjny wskazał, że właśnie do takiej sytuacji w przypadku pana Norberta doszło. Sąd podniósł także, że w orzecznictwie oraz doktrynie podkreśla się, że tymczasowe aresztowanie trwające ponad orzeczoną karę pozbawienia wolności jest niewątpliwie niesłuszne. Taka sytuacja rodzi odpowiedzialność Skarbu Państwa na zasadzie ryzyka, a za orzeczeniem odszkodowania lub zadośćuczynienia przemawiają względy słuszności.

Sprawa prowadzona jest w ramach Programu Spraw Precedensowych od lutego 2007 roku.

 

 

 

LS

HFPC

 

 

miszmasz-menu-module

NA SKRÓTY