MISZMASZ TWOJA GAZETA

PORTAL DLA DŁUŻNIKÓW, WIERZYCIELI, KOMORNIKÓW, SĘDZIÓW I PRAWNIKÓW
Dziś jest:  czwartek 28 marca 2024r.

PRZEGLĄD PRASY

  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar
  • Miszmasz - Czarny Piar

logo 1356082 1280 1​​3 czerwca Sąd Najwyższy w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych uwzględnił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego, wywiedzioną od wyroku Sądu Rejonowego w L. z 8 maja 2003 r. i stwierdził, że wyrok ten został wydany z naruszeniem prawa

 

Sąd Rejonowy w Lubinie w wydanym 8 marca 2003 roku wyroku nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego wraz z osobami i rzeczami znajdującymi się w lokalu, a następnie wydanie go stronie powodowej. Jednocześnie Sąd przyznał pozwanemu lokal socjalny i obciążył go kosztami postępowania.

Od powyższego wyroku pozwany nie odwoływał się, dlatego też wyrok stał się prawomocny.

 

Od 1992 roku pozwanemu przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W wyniku zaległości z tytułu opłat mieszkaniowych, powód, tj. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej uchwałą podjętą 16 marca 2002 roku wykluczyła pozwanego z członkostwa w spółdzielni. Pozwany odwołał się od przedmiotowej decyzji, jednakże Walne Zgromadzenie Członków Spółdzielni podtrzymało uchwałę.

 

30 stycznia 2003 roku wpłynął do Sądu Rejonowego w Lubinie pozew, w którym żądano nakazania pozwanemu opróżnienia lokalu mieszkalnego uzasadniając, że będąc wykluczony z członkostwa ze Spółdzielni utracił on tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

 

8 marca 2003 roku Sąd Rejonowy w Lubinie VI Wydział Grodzki wydał wyrok, w którym uznając powództwo, nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego wraz z osobami i rzeczami, a następnie wydanie go stronie powodowej. Jednocześnie Sąd przyznał pozwanemu lokal socjalny i obciążył go kosztami postępowania.

 

Orzeczenie wydane z rażącym naruszeniem prawa

Prokurator Generalny w skardze nadzwyczajnej zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy w Lubinie na podstawie nieobowiązującego przepisu tj. art. 210 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze, który uchylono na podstawie art. 29 pkt 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych, co wpłynęło ujemnie na sytuację prawną pozwanego.

 

Wobec skreślenia przez ustawodawcę powyższego przepisu utracił on moc obowiązującą, a treści związane z obowiązkami posiadaczy lokali w ramach spółdzielni mieszkaniowych zostały uregulowane w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych

 

Zatem w przypadku ustalania sytuacji prawnej pozwanego sąd powinien odwoływać się do stosownych przepisów tej ustawy, a nie do Prawa spółdzielczego. Zwłaszcza, że w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych stosowne przepisy dotyczące opróżnienia lokalu przez osobę, której prawo do lokalu wygasło, zostały uregulowane.

 

Prokurator Generalny wskazał również, że niezastosowanie w zaskarżonym wyroku właściwych przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, uniemożliwiło pozwanemu skorzystanie z procedury wznowienia postępowania po tym, jak Trybunał Konstytucyjny orzekł o ich niekonstytucyjności.

 

Ponadto w skardze nadzwyczajnej podniesiono zarzut naruszenia zasad oraz praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji, a mianowicie zasady legalizmu, zasady demokratycznego państwa prawnego, z której wynika zasada zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także zasada sprawiedliwości. Orzeczenie naruszyło także ochronę praw majątkowych pozwanego.

 

Wobec powyższego jedynym środkiem umożliwiającym dochodzenie ochrony praw pozwanego była skarga nadzwyczajna.

 

Prokurator Generalny wniósł zatem o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez Sąd Najwyższy.

 

Sąd Najwyższy uwzględnił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego stwierdzając, że zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Lubinie został wydany z naruszeniem prawa.

 

 

Sąd Najwyższy nie zdecydował się przy tym na wydanie orzeczenia reformatoryjnego, o co wnioskował skarżący, ze względu na ochronę stabilności stosunków prawnych ukształtowanych na podstawie zaskarżonego orzeczenia. Sąd Najwyższy wyjaśnił jednocześnie, że zasada zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, wywodzona z art. 2 Konstytucji RP, opiera się na pewności prawa, a więc takim zespole cech przysługujących prawu, które zapewnia jednostce bezpieczeństwo prawne. Implikacją konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego jest poszanowanie trwałości prawomocnych wyroków sądowych i ostatecznych decyzji administracyjnych orzekających o prawach stron.

 

Zdaniem Sądu Najwyższego, w okolicznościach sprawy, przełamanie tej zasady prowadziłoby do nieprzewidywanych – z uwagi na dynamikę stosunków cywilnoprawnych – skutków materialnoprawnych, zwłaszcza, że od dnia uprawomocnienia się zaskarżonego wyroku upłynęło ponad 5 lat, a lokal mieszkalny, którego orzeczenie dotyczyło, został zbyty przez spółdzielnię na rzecz osób trzecich, co wywołało de facto nieodwracalne skutki prawne.

 

 

 

MS

Prokuratura Krajowa, SN

foto: Pixabay

 

 

miszmasz-menu-module

NA SKRÓTY