Nie wiem, jak tam jest z sumieniem min. Zbigniewa Ziobry, ale znając jego świetnie samopoczucie po takich akcjach, jak spreparowana „afera gruntowa”, jak publiczne pomawianie dr. Garlickiego o uśmiercanie pacjentów, jak gołosłowne zapowiadanie (do spółki z p. Kurskim) ogłoszenia strasznych wieści o malwersacjach w polskiej transplantologii, jak degradowanie niepisowskich prokuratorów i wiele, wiele innych – mogę przypuszczać, że jest to sumienie ze stali i granitu. Nic go nie wzruszy. Pozazdrościć

Zbyś ma zawsze rację i cokolwiek zrobi, to jest dobre, bo przecież od urodzenia jest dobrym i grzecznym chłopcem. A moralność wyssał z mlekiem matki i nie musi się więcej nią przejmować. Po prostu nosi ją w sercu. Jak szkoda, że nie wszyscy tak mają, a przeto muszą się męczyć ze swymi rozterkami, cierpią, gdy kogoś pomówią, przepraszają, gdy skrzywdzą, brzydzą się prowokacją i manipulacją. I tak dalej. No ale oni nie są grzecznymi chłopcami.

Ciekawe wszak, iż człowiek o stalowym sumieniu, którym bez wątpienia jest min. Zbigniew Ziobro, tak bardzo troszczy się o sumienia miękkie, na przykład sumienia drukarzy odmawiających druku materiałów na temat działalności organizacji LGBT albo sumienia chuliganów smarujących napisy na pomnikach nagrobnych.

No ale skoro jest już taki troskliwy i posługuje się wyświechtanym terminem „klauzula sumienia”, to może warto wyjaśnić mu, co te terminy – „sumienie” i „klauzula sumienia” – właściwie znaczą i jak należy je w prawie i państwie stosować.

Źródło i więcej:

http://hartman.blog.polityka.pl/2016/08/05/ziobro-i-jego-sumienie/?nocheck=1